Michał Piaszczyński (ur. 1 listopada 1885 w Łomżycy, zm. 18 grudnia 1940 w Sachsenhausen) – polski duchowny katolicki, kanonik kapituły łomżyńskiej, błogosławiony Kościoła katolickiego.


Błogosławiony Michał był synem Ferdynanda i Anny z domu Zientara. W 1903 roku wstąpił do seminarium duchownego, a w pięć lat później wyjechał na studia do Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu i tam 13 czerwca 1911 przyjął święcenia kapłańskie. W 1914 roku uzyskał doktorat z filozofii we Fryburgu. 

W następnych latach podjął działalność duszpasterską we Francji, a potem był wykładowcą i wicedyrektorem w Wyższym Seminarium Duchownym w Łomży, żeńskim seminarium nauczycielskim, szkole mierniczej i prowadził Gimnazjum im. Piotra Skargi w Łomży. Ostatnią placówką jakiej był dyrektorem było Gimnazjum im. św. Kazimierza w Sejnach.


Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 7 kwietnia 1940 roku i więziony w Suwałkach, a następnie trafił do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Działowie (13 kwietnia 1940). Śmierć z wycieńczenia i chorób spotkał w obozie w Sachsenhausen, gdzie spędził ostatnie miesiące życia (od 3 maja 1940 do 18 grudnia 1940). Ci którzy mieli okazję go poznać zapamiętali go jako skromnego, pobożnego i współczującego duszpasterza. Pozostawił po sobie poezje które są odbiciem jego wrażliwości.


Beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 w grupie 108 polskich męczenników.